Síndrome de febre periódica hereditaria asociada a NLRP12 

A síndrome de febre periódica hereditaria asociada a NLRP12 é unha enfermidade xenética. O xene responsable denomínase NLRP12 (ou NALP12), e participa nas rutas de sinalización da inflamación. Os pacientes sofren episodios recorrentes de febre acompañada por diversos síntomas como dor de cabeza, dor ou inflamación articular e erupción cutánea. Probablemente, os síntomas desencadéanse como consecuencia da exposición ao frío. Se non se trata, a enfermidade podería ser moi debilitante pero non é potencialmente mortal.

A enfermidade é moi rara. Actualmente identificáronse menos de 10 pacientes a nivel mundial.

A febre recorrente asociada a NLRP12 é unha enfermidade xenética. O xene responsable chámase NLRP12 (ou NALP12). O xene modificado xeneticamente é responsable da alteración da resposta inflamatoria do organismo. O mecanismo exacto desta alteración séguese investigando.

A febre recorrente asociada a NLRP12 hérdase como unha enfermidade autosómica dominante. Isto significa que para ter febre recorrente asociada a NLRP12, unha persoa necesita ter soamente un proxenitor afectado. En ocasións, non hai ningún outro membro da familia que sufra febre recorrente: o xene foi danado na concepción do fillo (o que se coñece como mutación de novo) ou o proxenitor portador da mutación non mostra os síntomas clínicos ou soamente presenta unha forma moi leve da enfermidade (penetración variable).

O neno ten esta enfermidade porque a herdou dun proxenitor portador dunha mutación no xene NLRP12, a menos que se producise unha mutación de novo. A persoa que ten a mutación pode ou non evidenciar todos os síntomas da febre recorrente asociada a NLRP12. Na actualidade, a enfermidade non pode previrse.

A febre recorrente asociada a NLRP12 non é unha enfermidade infecciosa. Soamente poden desenvolver a enfermidade os suxeitos afectados xeneticamente.

O síntoma principal é a febre. A febre dura entre 5 e 10 días e reaparece a intervalos irregulares (semanas ou meses). Os brotes de febre están acompañados por unha variedade de síntomas. Estes poden incluír dor de cabeza, dor e inflamación articular, urticaria e mialxias. Probablemente, os brotes de febre desencadéanse como consecuencia da exposición ao frío. Soamente se observou nunha familia a perda auditiva neurosensorial.

A enfermidade non é igual en todos os nenos, podendo variar entre unha forma leve a unha forma máis grave. Ademais, o tipo, a duración e a intensidade das crises pode ser diferente en cada ocasión, mesmo no mesmo neno.

A medida que os pacientes crecen, as crises de febre parecen ser menores e máis leves. Con todo, entre brotes a enfermidade mantén certa actividade residual na maioría, senón en todas, das persoas afectadas.

Un médico experto sospeitará a presenza desta enfermidade baseándose nos síntomas clínicos identificados durante a exploración física e tras recoller os antecedentes médicos familiares.
A realización de diversas análises de sangue é útil para detectar a inflamación durante as crises. O diagnóstico soamente se confirma mediante a análise xenética que demostra a presenza das mutacións. O diagnóstico diferencial inclúe outros trastornos que cursan con febre recorrente, especialmente as síndromes periódicas asociadas á criopirina.

Tal e como se mencionou anteriormente, as análises clínicas son importantes para diagnosticar a febre recorrente asociada a NLRP12. As análises, incluíndo a proteína C reactiva (PCR), a proteína amiloide A en soro (SAA) e o hemograma son importantes durante un brote para avaliar a intensidade da inflamación.
Estas análises repítense unha vez que o neno se atope asintomático para avaliar se devanditos resultados volveron á normalidade ou están próximos a ela. Tamén se necesita unha pequena cantidade de sangue para a análise xenética.

A febre recorrente asociada a NLRP12 non pode curarse. Non existe ningún tratamento preventivo efectivo para os brotes. Tratar os síntomas pode reducir a inflamación e a dor. Na actualidade, atópanse en investigación algúns fármacos novos para controlar os síntomas inflamatorios.

Os tratamentos para febre recorrente asociada a NLRP12 inclúen antiinflamatorios non esteroideos como indometacina, corticoesteroides como a prednisolona e, posiblemente, fármacos biolóxicos como anakinra. Ningún destes fármacos parece ser efectivo de forma absoluta, aínda que todos parecen mellorar a algúns pacientes. Aínda se carece de evidencia suficiente sobre a súa eficacia e seguridade na febre recorrente asociada a NLRP12.

Os efectos secundarios dependen do fármaco que se utiliza. Os AINE poden causar dor de cabeza, úlceras estomacais e dano renal, e pola súa banda os corticoesteroides e os fármacos biolóxicos poden incrementar a susceptibilidade ás infeccións. Ademais, os corticoesteroides poden provocar unha gran variedade doutros efectos secundarios.

Non existen datos específicos para apoiar o tratamento a longo prazo. Dado que a tendencia natural da enfermidade é cara á melloría a medida que o paciente crece, é probable que sexa adecuado tentar a retirada dos fármacos nos pacientes cuxa enfermidade pareza estar quiescente.

Non existen publicacións relativas a tratamentos alternativos efectivos.

Os nenos afectados pola febre recorrente asociada a NLRP12 deben someterse a análise de sangue e ouriños polo menos dúas veces ao ano.

A enfermidade é para sempre, aínda que os síntomas poden volverse máis leves co paso dos anos.

A febre recorrente asociada a NLRP12 é unha enfermidade para sempre, aínda que os síntomas poden volverse máis leves coa idade. Posto que a enfermidade é moi pouco frecuente, segue sen coñecerse o prognóstico exacto a longo prazo.

Os episodios recorrentes de febre poden afectar á calidade de vida. Pode producirse un atraso considerable en realizar o correcto diagnóstico da enfermidade, o que pode incrementar a ansiedade dos proxenitores, así como a realización de procedementos médicos innecesarios.

É esencial tentar manter o programa escolar nos nenos con enfermidades crónicas. Existen algúns factores que poden ocasionar problemas á hora de asistir á escola e, por tanto, é importante explicar aos mestres as posibles necesidades do neno. Os proxenitores e os mestres deben facer todo o posible para permitir que o neno participe nas actividades escolares dun modo normal, para que o neno teña bo rendemento académico e para que os adultos e compañeiros o aprecien e acepten. A integración futura no mundo profesional é esencial para o paciente novo e é un dos obxectivos do coidado dos pacientes con enfermidades crónicas.

Practicar deportes é un aspecto esencial da vida cotiá de calquera neno. Un dos obxectivos do tratamento é permitir que os nenos leven unha vida normal na medida do posible e non se consideren diferentes aos seus compañeiros. Por tanto, todas as actividades poden realizarse segundo se toleren. Con todo, pode ser necesario restrinxir a actividade física ou estar en repouso na cama durante os brotes.

Non hai ningún consello específico referente á dieta. En xeral, o neno debe seguir unha dieta equilibrada e normal para a súa idade. Para o neno en crecemento, recoméndase unha dieta saudable e equilibrada con suficientes proteínas, calcio e vitaminas. Debe evitarse comer en exceso nos pacientes que toman corticoesteroides porque estes fármacos poden aumentar o apetito.

As temperaturas frías poden desencadear os síntomas.

Si, o neno pode e debe vacinarse; a pesar diso, debe informarse ao médico responsable antes de administrarlle vacinas con virus vivos atenuados, xa que estas poden ser incompatibles con algúns tratamentos.

Ata agora, non existe información dispoñible na literatura sobre este aspecto nos pacientes. Como regra xeral, do mesmo xeito que para outras enfermidades autoinflamatorias, é mellor planificar un embarazo para adaptar o tratamento de antemán debido aos posibles efectos secundarios dos fármacos biolóxicos sobre o feto.